Vandaag hadden we 2 interessante BHV bijeenkomsten. Op locatie. De eerste was een zorgboerderij waar cliënten (bewoners) gehuisvest zijn. De tweede locatie, ’s avonds, was een groot schildersbedrijf.
Waar bij de eerste locatie de aandacht met name lag op het gedrag van de bewoners, was het duidelijk dat bij het schildersbedrijf de aandacht ging naar de slachtoffers. Allebei goed.
Wat ik wel duidelijk terug zag, was de focus die de bhv-ers kregen als ze bij een scenario betrokken werden.
Vooraf weet men niet wat men kan verwachten. Ook al is het niet echt, het is spannend. Je ziet dat ze het spannend vinden en ze soms geven ze dat ook terug. En zodra het brandalarm gaat, of iemand komt in paniek aan, dan is elk voorgenomen plan van tafel en gaat men in de actiestand.
En zo wordt een bewoner heel makkelijk over het hoofd gezien, omdat ze van ‘angst’ zich verscholen had in de badkamer. Een snelle scan van de kamer tijdens de ontruiming was dus niet voldoende. Of het slachtoffer op de tweede locatie die overduidelijk op de trap lag werd genegeerd, omdat de bhv-ers op de rook afgingen 5 meter verderop. ‘Lag ze daar echt al? Ik had haar helemaal niet gezien’.
En dat gebeurt. Dat is de praktijk. Zodra er iets gebeurt ga je in focus. We kunnen 100x roepen ‘eigen veiligheid eerst’ en toch zie je dat we ons gelijk richten op het slachtoffer. En dat is niet gek. Want we willen anderen graag helpen.
Stop breath think act. We doen het te weinig. We gaan rennen, we vergeten 112, we lopen weg uit een situatie omdat de radio te hard staat – terwijl die makkelijk uit kan om rust te krijgen.
Stop, haal adem, denk na wat je gaat doen en ga dan in actie. Samen.
