Ik lees de tekst. Een reactie op de geweldige oproep van Marieke Eyskoot om shirts en BH’s aan mij (ons) te doneren.
De instructrice in kwestie schrijft dat ze bh’s van klittenband heeft voorzien en tussen de sessies door de shirts vastplakt met ducktape en zo 6x gebruikt.
Ik ben benieuwd wat ze zegt als een deelnemer per ongeluk toch die schaar in de bh zet.
Het heeft mij aan het denken gezet. Ik ben van nature nieuwsgierig en leer graag. En toch vraag ik me af hoe ze dat doet. In onze bijeenkomsten draaien we met groepen van 6 tot 12 mensen en gebruiken we 2 poppen. De tijd is beperkt: je wil zoveel mogelijk met de praktijk bezig zijn en zo min mogelijk met het prepareren. Dat betekent: De deelnemer moet de jas losritsen. Het shirt kapot knippen en de bh. En niet het shirt knippen en dan als instructeur vertellen dat zij/hij vervolgens de bh moet lostrekken. Om na de reanimatie weer te gaan plakken.
Wij kiezen voor die flow: een deelnemer heeft 1 taak. Dat betekent dat mensen ontdekken dat ze niet recht hoeven te knippen en een bh het best door het midden door kunnen knippen in plaats van op 3 plekken. Creatief bedacht? Nee. Ervaring uit de praktijk. En dan is een bh en shirt snel vervangen om door te gaan.
Een echte bh heeft geen klittenband. Hoe handig dat ook zou zijn. En een shirt in 6 stukken met ducktape. De laatste deelnemer gaat dan echt niet meer knippen denk ik. Want zelfs bij ons gaan ze vaak na 1 knip al scheuren. En dan laat ducktape wel heel snel los.
Ik noem het verkeerde zuinigheid. ‘Een beetje zwanger’. Natuurlijk krijg je het schrik effect als er kleren verschijnen. Maar het is het net niet. En in de praktijk bestaat ‘net niet’ niet. En die ervaring hebben wij ook.
Maar het gaat niet om goed of beter zijn. We zijn er om te helpen om anderen te helpen. En dan helpt alles. Laat iedereen alleen wel in zijn/haar waarde.
