Een BHV cursus bestaat altijd uit scenario’s. Dat weten de deelnemers ook als ze er aan beginnen. En ik weet ook hoe ik dat vroeger ervoer: je staat buiten wordt geroepen om een scenario op te lossen. Je weet dat het nep is en je bent ‘bang’ dat je iets fout doet: de instructeur gaat het immers evalueren. En dan komt vaak de discussie met ‘ja maar….’ . ‘Ja maar, in het echt’ , ‘ja maar, dit gebeurt in het echt nooit’, ‘ja maar, ik kon die deur niet dicht doen omdat ik hem toch niet weg kon trekken?’
Het verdedigen van je handelen.
En dat is logisch. Want je wil het goed doen. Eerlijk: ik heb niets met dat soort scenario’s of rollenspellen. En je ziet het ongemak bij deelnemers als zij aangewezen worden als BHV-er voor een scenario.
Maar als er ineens rook ontstaat, vlammen wakkeren, er een brandgeur is en de meldkamer aan de lijn is, is het ineens heel realistisch. ‘Nee, ik ga het echt niet doen, is dit echt?’ krijg ik te horen als ik de telefoon in de handen duw van de BHV-er en zij / hij 112 in het scherm ziet staan. En nee. het is niet echt 112, maar Arjan, die veel ervaring heeft op dit gebied. En de deelnemer gelijk de realistische situatie intrekt.
En vooral dat laatste, die meldkamer: die zit steevast in onze trainingen. Want de meldkamer biedt rust. Structuur en helpt je. En dat krijgen wij bij elke bijeenkomst terug. Het bijzondere is, is dat dan ook ineens de verhalen komen van mensen die de echte meldkamer eens aan de lijn gehad hebben. En dat bevestigen vanuit de praktijk.
Daarom zijn wij met een BHV training ook altijd met z’n tweeën. En kan ik ook eens lotus spelen en als instructeur in elkaar zakken.
